We wrześniu 1939 r. do niewoli sowieckiej dostało się około 250 tys. polskich żołnierzy, w tym kilkanaście tys. oficerów. Wkrótce zostały wydane zarządzenia określające zasady postępowania z jeńcami. W strukturze NKWD wydzielono Zarząd ds. Jeńców Wojennych. Rozpoczęto realizację planu, którego celem było przekazanie jeńców pod zarząd NKWD, umieszczenie ich w obozach przejściowych oraz oddzielenie żołnierzy od oficerów. Większość oficerów została w listopadzie 1939 r. osadzona w obozach specjalnych w Kozielsku i Starobielsku. W obozie w Ostaszkowie internowano kilka tys. funkcjonariuszy policji, żandarmerii, straży więziennej i granicznej, Korpusu Ochrony Pogranicza oraz kilkuset cywili.
Decyzja o zamordowaniu polskich oficerów zapadła na najwyższych szczeblach sowieckiej władzy, główną rolę przy jej podejmowaniu odegrali Józef Stalin i Ławrientij Beria. 5 marca 1940 r. projekt decyzji o zamordowaniu obywateli polskich trafił do Józefa Stalina. Zakładał on rozstrzelanie jeńców przetrzymywanych w obozach w Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie oraz 11 000 więzionych na terenie Zachodniej Białorusi i Ukrainy. Członkowie Biura Politycznego WKP(b) 5 marca 1940 r., działając w imieniu ZSRR, skazali ich na śmierć.
Jednym z miejsc egzekucji był Las Katyński.
Źródło: Zagłada polskich elit Akcja AB – Katyń – materiały edukacyjne IPN